Anders vasthouden

Afgelopen week sprak ik iemand die het kindje dat ze verloor, vroeg in de zwangerschap, niet wou vergeten en ook graag verder wou met haar leven. Ze wil weer genieten, afspreken, weer meer zichzelf voelen. Haar lukte het niet om dit zelf op te pakken waardoor ze bleef steken in haar rouw. Ze merkte dat ze op werk bepaalde gesprekken uit de weg ging, thuis had ze een kort lontje naar haar partner. Ze merkte dat ze weinig energie had, hierdoor ging ze nog meer sociale dingen uit de weg. Eigenlijk zat ze heel erg niet lekker in haar vel.

Samen zijn we op zoek gegaan naar haar belemmering. We kwamen er samen op uit dat ze bang was dat als zij de herinnering aan haar kindje niet heel goed vasthield ze bang was dat iedereen haar kindje zou vergeten. Hierdoor stond ze bijna alleen maar bij stil bij haar verlies en was er geen ruimte voor andere dingen in haar leven. Haar overtuiging was: “Als ik niet constant stilsta bij het verlies van mijn kindje wordt het vergeten.”