De gedachte “ik wil ook dood” is niet abnormaal. De wens om dood te zijn is niet dezelfde als plannen maken voor zelfdoding. Het gaat in essentie niet om het beroven van het leven maar om het verlangen dat de ondraaglijke pijn even stopt en terug te zijn bij je geliefde kind in de dood. Deze gedachte is net zo natuurlijk als honger hebben. De lust om te leven is je vergaan. Dit is pas zorgwekkend wanneer je daadwerkelijk plannen maakt om deze gedachte uit te voeren.
Ik vind het een verademing om dit eens op te schrijven en te delen.
Veel mensen schrikken namelijk van de gedachte dat ze niet zouden willen leven (in ieder geval voor een tijdje) en stoppen het gevoel daarom diep weg. Waardoor het geen ruimte krijgt en de gedachte ze kan besluipen op onverwachte en ongewenste moment. Het kunnen uitspreken van het verlangen om bij iemand te zijn die overleden is, of om gewoon even niet meer te leven om niet meer hoeven om te gaan met de pijn kan dus een enorme opluchting betekenen.Deze opluchting geeft ruimte en rust.
Ik schrik er niet van wanneer iemand dit met mij deelt. Geloof me, je zou niet de eerste zijn. Daarbij neem ik het natuurlijk wel uiterst serieus. Samen kunnen kijken wat er bij jou onder ligt en hoe je hiermee om kunt gaan. Wanneer hier meer speelt dan een normaal rouwproces verwijs ik je graag door naar Praktijk Novem (regio Almelo/Enschede, via de huisarts) daar kun je terecht voor behandeling van psychologische klachten rondom geboortezorg.
Speelt hier een normaal rouwproces na een miskraam of ander zwangerschapsverlies en wil je hier graag begeleiding bij, laat mij dat dan weten. Je bent heel welkom met alles wat er is.
Lieve groetjes Mieke
