Voor mij waren deze punten die het wat complexer maakte:
- Ik had een miskraam doorgemaakt maar was ook nog zwanger. Was ik nou verdrietig of blij, of verdrietig en blij..
- De volgende zwangerschap was ook meteen deze zwangerschap, het vertrouwen in mijn lijf was weg. Mijn lichaam was niet de veiligste plek voor mijn kindje. De angst dat mijn lichaam ook dit vruchtje zou afstoten was erg aanwezig.
- Wat deed mijn verdriet met het kindje in mijn buik.
- Moest ik nou opgelucht zijn dat ik geen drieling kreeg? Dan zou de impact op ons bestaande gezin nog veel groter zijn geweest.
- Welke invloed zou het verlies zo pril in de zwangerschap hebben op mijn kindje, ook zij heeft de verbinding met haar “siblings” ervaren, deze is nu sterk veranderd, nu ze fysiek niet meer aanwezig zijn.
- Wat heeft ze gemerkt van het kindje dat nog wel tot 16 weken zichtbaar was op de echo’s maar niet meer in leven was. Zou dit bijvoorbeeld wat veranderd hebben aan de smaak van haar vruchtwater, de vormen om haar heen?
Er zijn best veel boeken geschreven over het verlies van een tweelinghelft. Vooral vanuit het perspectief van de volwassen overlevende helft. Veel minder over hoe ouders hiermee om kunnen gaan wanneer het over hun kind(eren) gaat.
Ik denk dat bewust zijn van je eigen start je al veel helpt. Thuis mag het er over gaan. Onze oudste twee hebben het allemaal heel bewust mee gemaakt. Ze hebben al veel vragen gesteld en komen er nog wel eens op terug. Voor Emi, zij is nu 3, het is ook geen geheim, het komt ter sprake. We zijn heel blij dat zij er is, we zijn heel bewust dat dat anders had kunnen zijn en extra dankbaar.
Dit geeft meteen het laatste wat complexere punt:
- Zij is een blijvende herinnering in tijd van hoe het had kunnen zijn.. elke dag, bij elke mijlpaal. Het verlies groeit mee.
In een mailwisseling met Manu Keirse zei hij dit: “Je rouwt niet in het verleden maar in het heden, met wat dit op dit moment voor je betekent.”
In mijn trouwring zitten 5 steentjes, 3 voor de kinderen die hier rondlopen, 2 voor de kinderen die dat niet doen maar hier wel gestart zijn, bij mij, bij ons, in dit gezin.
