"Wat als..."

Een uiting hiervan is het idealiseren van de overledene. Deze zie je bij het verlies van een zwangerschap wat vaker. Als ouders bedenken dat het kindje dat ze kort bij zich mochten hebben alles wat wat ze ooit gewenst hadden. Het was gezond, grappig, had vast een beetje op hun beide geleken. Er komen alleen maar positieve beelden over hoe het ook had kunnen zijn. Het kindje dat er zo kort was had geen tekortkomingen. Terwijl een persoon die hier echt is, die opgroeit en langer in je leven heeft, natuurlijk weleens kwaliteiten kan laten zien die je niet zo waardeert of denk aan die momenten dat je je kinderen even achter het behang wil plakken. Hierover fantaseer je niet bij het kindje dat er zo kort was. Deze uiting van het vastlopen in de rouwtaak is er 1 die ook jaren na de miskraam problemen kan geven in een gezin. Een overledene idealiseren is niet abnormaal.

Als je in je verdriet voldoende kans krijgt om je geïdealiseerde beeld uit te spreken, neemt de idealisatie na een tijd geleidelijk af en komt er een reëel beeld voor in de plaats. Je aanpassen betekent immers herstel van een reëel beeld met positieve en negatieve aspecten. <br><br>
Merk jij in je omgeving dat een vader/moeder hun kindje idealiseert, ga daar dan niet tegenin. Geef het tijd en luister. Bij een normaal herstel zal dit met tijd normaliseren. Wil jij wel graag iets doen in deze situatie, geef dan wat extra aandacht aan de kinderen die er wel zijn, tot de ouders weer zelf in staat zijn om dit te doen.

Merk jij dat je zelf blijft hangen in het “wat als…” en wil je hier anders mee om willen gaan? Neem dan contact op voor de 1 op 1 coaching of neem deel aan het EmpowerHer weekend. Hier ga je herkenning vinden, je bent hier echt niet alleen in. En krijg jij begeleiding om je kindje dat er zo kort was anders vast te houden, zodat jij kunt herstellen en weer een reëel beeld hebt van het nu.