Adriel Booker schreef dit boek: “Grace like Scarlett” tussen hun eerste drie miskramen en de vierde. Het is een mix van memoires, verdriet en verhalende theologie. Wat ik ontzettend prettig vind aan het boek is dat er zoveel herkenning in te vinden is. Ze beschrijft wat er door haar heen ging tijdens de miskramen en daarna. Wat ze meemaakte, voelde, dacht en deed. Hoe haar omgeving reageerde met alle goedbedoelde maar pijnlijk opmerkingen, maar ook met steun. Maar ook hoe zij God ervaarde en contact had met hem door dit alles. Het boek gaat ook over het ontdekken van God binnen de storm, de golven van pijn, rouw en verdriet. Hierin is ze niet belerend, wel eerlijk en ontzettend liefdevol.
Het niet proberen om over een golf te gaan of er omheen, maar er doorheen is de enige manier. Dit is een vergelijking die Adriel gebruikt.
En in het landschap van rouw en verlies is dat vaak het enige wat je kunt doen. Als je op een bepaald moment de pijn achter je wilt laten, als je opnieuw voldoening wilt vinden in je leven, zul je in de meeste gevallen de pijn moeten doorgaan. Het is het enige dat echt helpt. Als je de pijn niet voelt, bestaat de kans dat ze op een later moment opduikt in de vorm van ziekte of gedrag dat je niet meteen kunt verklaren. Op dat moment is het niet zo vanzelfsprekend om het verband te zien met het eerdere verdriet. Bovendien bestaat de kans dat er niemand meer is om aandacht te geven aan het verlies, omdat het zo lang geleden gebeurde.
Heb jij pijn, maar voel je dat er nog veel meer zit wat je niet alleen durft aan te kijken. Weet dan dat je dat niet allen hoeft te doen.
Graag doe ik het met je samen, zodat jij je geborgen weet en met mij als vangnet wel diep durft te duiken. Je pijn in, om vervolgens aan de andere kant weer lichter boven te komen. Laten we samen werken aan een krachtig herstel van je zwangerschapsverlies.
Ik hoor graag van je.
Liefs Mieke