"Dat de tijd het vanzelf zou verzachten."
"Dat ik gewoon moest doorgaan."
"Dat ik me niet zo moest aanstellen."
"Dat anderen het veel erger hadden."
"Dus ik slikte het weg. Deed alsof ik ‘sterk’ was."
"Maar vanbinnen voelde het zwaar. Eenzaam. Leeg."
Misschien heb jij dat ook gedacht. Dat je sterk moest zijn. Dat je niet te veel moest zeuren. Dat je verdriet wel over zou gaan als je het maar lang genoeg negeerde.
Maar rouw werkt niet zo. Het wil gevoeld worden. Gezien worden. Erkennen dat je pijn hebt, is geen zwakte – het is moed.
Bij mij duurde het 2 weken voordat ik doorhad dat ik meer hulp nodig had dan dat ik mezelf kon geven. Daarna stond ik nog weken op verschillende wachtlijsten om die hulp te krijgen. Gelukkig heb ik die wel gehad. Dat maakte mijn leven makkelijker. Het enige wat ik eigenlijk nodig had was een luisterend oor en nieuwe inzichten over mijn verdriet. Dat het toe deed bijvoorbeeld, dat ik niet gek was…
Merk jij ook dat je wel hulp kunt gebruiken maar weet je niet waar je beginnen moet? Neem dan contact met ons op. Dan heb je meteen een luisterend oor.
