Toen ik mijn eerste positieve zwangerschapstest in handen had was het net of een trein die ging rijden. Niet alleen in mijn hoofd maar ook in praktijk. Ik droomde over het leven met ons kindje, hoe het zou zijn als moeder en vader en telde uit hoe lang ik nog uit kon slapen voordat dat er nooit meer bij was. In praktische zin moesten er al snel dingen geregeld worden zoals Moeders voor Moeders, een verloskundige vinden, kraamzorg en zelfs opvang regelen. Daarnaast ging ik bedenken hoe ik het zou delen met mijn omgeving. Het was best veel als je bedenkt dat het leven daarvoor uit mij en mijn partner bestond. Nu was ik zwanger, nog maar net, en het ging al niet meer alleen om ons. We waren ouders in wording.
Na een miskraam ontspoord de trein, maar hij staat niet stil. Het wordt een soort rollercoaster.. praktisch moeten er ook dingen geregeld worden.. bevestiging van de miskraam, kijken of je baarmoeder schoon is en alles wat daaruit voort kan vloeien. Emotioneel gaat het echt alle kanten op. Heb ik wat fout gedaan? Is dit wel echt? Hoe kan ik er zeker van zijn dat mijn kindje echt niet meer leeft voor ik die pillen inbreng? Nu moet ik dit gaan vertellen aan mijn omgeving.. Ze komen die bakken van Moeders voor Moeders nog ophalen, hoe lang plas ik daar nog in.. Die vakantie.. die wordt anders, kunnen we dan wat anders doen? Moet ik nu naar werk of niet en wanneer dan weer wel? Duizenden vragen… wat alsen.. En dat gaat een tijdje door.. Mocht je het vruchtje op kunnen vangen wat doe je daar dan mee. Hoe geef je het eer maar maak je het niet groter dan je nodig vind. Wat doe je voor later maar vind je nu niet zo zinvol zoals foto’s maken misschien.. En al dat verdriet…
Wat wil ik nu met deze blog.. Misschien jou gewoon laten weten dat wat je voelt en ervaart niet gek is en heel herkenbaar.. En ik heb het gevoel dat dit nog maar het tipje van de sluier is.
Wil jij er eens met mij over doorpraten? Dat kan! Je mag gewoon wat bij mij inplannen. Ik spreek je graag..