“Ik ben zo moe van alles… “

Niet lang geleden sprak ik Annemarie, haar miskraam was inmiddels 6 maanden geleden. Anniemarie sprak haar verlangen uit. Ze wilde zo graag verder met haar leven. Niet alsof het nooit gebeurd was, maar met de herinnering aan haar kindje en haar zwangerschap weer terug naar hoe zij was voor haar miskraam. Annemarie verlangde ernaar zich weer zichzelf te voelen.
Annemarie vertelt over de onrust in haar hoofd, het gepieker, het kwetsbare gebrek aan veerkracht waardoor alles harder binnen komt. Haar angst: als zij niet over haar kindje dacht, dan werd het vergeten. Annemarie vertelt mij dat ze moe is, moe van alles. Ze verlangt naar haar “normaal”.