En het voelt als een whiplash. Het ene moment ben je zwanger, het volgende moment niet meer. Ook al voel je je niet anders dan een uur eerder. Iedere vlaag van misselijkheid is opeens een herinnering aan wat er niet meer is. Of eigenlijk nooit was geweest. Je pijnlijke borsten zijn een pesterij. Je voelt je sowieso compleet in de maling genomen door je eigen lijf dat je daarnaast opeens ook niet meer vertrouwt. Het heeft je immers gefaald omdat het niet eerder liet weten, of doorhad, dat het fout zat.
En dan moet alles nog wegkomen. Dan moet je afwachten, geopereerd worden, pillen nemen, of in het ergste geval bevallen. En daarna voel je je letterlijk leeg. En zo alleen.
Ik ben nu vier weken verder. Lichamelijk is alles zoals het daarvoor was. Alsof er nooit iets is gebeurd. En zo voelt het eigenlijk ook. De zwangerschap, die vreugde bij het plusje op de test, de voorzichtige hoop, de misselijkheid – zelfs dat vreselijke moment daar op dat bed bij de verloskundige waarop ik direct doorhad dat het niet goed was, het lijkt allemaal een vage droom. Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat het echt was.
Een miskraam is vreselijk. En iedereen mag het weten.
