Veerkracht

Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik 2 kindjes verloren vroeg in de zwangerschap.

Ik bleef zwanger, het was een drieling geweest, maar er was ook verlies, verdriet, angst en afscheid van wat er ook was geweest, of had kunnen zijn. Het was een emotionele rollercoaster waar geen raad mee wist. Ik was immers nog zwanger, iets om dankbaar voor te zijn. Ik vond het moeilijk mijn verdriet te uiten en te ervaren om het kindje wat nog in mijn buik zat (ik hoor vaak vrouwen zeggen dat ze hun kinderen willen beschermen tegen hun verdriet, bij was 1 kindje nog in mijn buik).

Veerkracht

Ik had meer hulp nodig. Een buitenstaander die begreep wat ik doormaakte maar die niet belast werd met mijn gevoel. Helaas werd ik van het kastje naar de muur gestuurd door de aanwezige disciplines. Ik kon nergens terecht. Uiteindelijk vond ik wel de hulp die ik nodig had. Via mijn werk ging ik naar de bedrijfspsycholoog. Een warme vrouw die dit nog nooit aan de hand had gehad maar wel een module over rouw in de la had liggen. Zij durfde het wel aan om samen met mij te kijken hoe toepasbaar dit was op mijn situatie.

Wat mij het allermeeste geholpen heeft van het contact dat wij mochten hebben is iets wat ze zei. We kenden elkaar op dat moment al wat beter, ik had mijn verhaal gedaan en mijn struggles gedeeld.

Ze zei: “Mieke, wat ik bij jou zie is niet raar, gek of abnormaal. Jij hebt een hele normale reactie op een hele abnormale situatie.”

Deze woorden gaven mijn zo’n enorme opluchting. Ze gaven erkenning dat mijn situatie niet fijn of gemiddeld was.

Ze gaven erkenning aan mijn verdriet, mijn verwarring en onrust. Het mocht er vanaf dat moment gewoon zijn. Daar op dat moment, die zin, dat was het begin van het herstel van mijn veerkracht.